Een bijzonder seizoen zou het worden. Waar nu wordt gegoogeld met vele systemen, punt naar voren of naar achteren, 4-4-2, 4-3-3, 5-2-2-1 of wat dan ook, wij speelden -net als onze opponenten- het ouderwetse stopperspil systeem. Dus in doel Bob Tuyn, rechtsback Arie Mulderij, spil Andries Kok, linksback Dick de Zwaan, rechter kanthelft Cees van Alfen, linker kanthalf Piet Anepool, rechtsbuiten Ben Eijk, rechtsbinnen Jan Stroo, midvoor Joost van der Vooren, linksbinnen Dick Kuyper, linksbuiten Kees Hartland.

Waar nodig werden onze tegenstanders verdedigend gedekt en aanvallend ondersteunde het middenveld de voorhoede. Een simpel systeem dat telkens weer moest worden afgestemd op de tegenstander. Dit werd gedaan na de training op donderdagavond in de oude kantine, waar Herman Schuurman de leiding had. Herman was een fanatieke aanhanger van de club en waar trainer Andries Kok ons op een klein bord de nodige instructies gaf, was het de kantinebaas die in sommige gevallen aanvullende tactische informatie wilde toevoegen, wat vaak op onze lachspieren werkte. Maar ook onze kleine rechtsbuiten Ben Eijk was altijd de vrolijke noot tijdens de bespreking. Zo doceerde hij dat niet wij als spelers de belangrijkste factor waren bij het behalen van een optimaal resultaat, maar grensrechter Cor Droog. Op het bord stonden de kleine poppetje tactisch opgesteld zonder grensrechter, dus plaatste Ben een klein poppetje langs de zijlijn, met een minuscuul vlaggenstokje. “Dat” zei Ben ” is ons sterkste wapen”.

De kantine was alcoholvrij. Na afloop konden we kiezen uit een frisdrankje of een bakkie “Twistkoffie” met een aanvullend koekje. Waar de naam Twistkoffie vandaan komt is me altijd onbekend gebleven. Was het woordje twist ruzie om de kwaliteit van de koffie of was het wat anders?

Trainers
1959/1962 – 1965 Andries Kok
1965 – 1966 Siem Engel
1966 – 1967 J. Koopman
1967 – 1969 Dirk Kuijper
1969 – 1972 Piet de Saegher
1972 – 1975 Clement Koster

De training was in dat seizoen wel bijzonder, veroorzaakt door de weersomstandigheden . De training was in het begin van het seizoen op het Fortuin, maar later als het echt snel donker werd op een klein C-veldje met beperkte verlichting naast/achter de tribune/kleedkamers. Bij slecht weer was het vaak een ‘baggerzooi’. Soms trainden ook niet geselecteerde leden mee. Zoals Co Ratelband en Roel Laduc. Roel kon speltechnisch niet meekomen maar bleek later een lange prachtige carrière te maken als secretaris van de club.

De winter brak aan en een barre tijd stond ons te wachten. Het was de winter van de beroemde Elfstedentocht. Op 18 januari 1963 werd deze helse tocht gewonnen door Reinier Paping, die direct wereldberoemd in Nederland werd. De winter trad al in december in en duurde tot maart. Gevoetbald werd er niet. Hoe wonderlijk ook, er werd wel getraind. Nou ja trainen… Partijtjes spelen op een gigantisch sneeuwdek dat was gevallen op het A-veld met een ijskoude oostenwind. De sneeuwmassa reikte door de harde wind zelfs tot aan het dak van de kleedkamers/tribune. We waren stevig warm aangekleed en fanatiek werd met een kleine groep gevoetbald (nou ja, gevoetbald).

In maart werd de competitie hervat en we liepen uit op onze concurrent Roda ’23 uit Bovenkerk. We hadden een geweldige defensie met doelman Bob Tuyn vaak als uitblinker. Trainer Kok had de jonge keeper geleerd om bij hoekschoppen zichzelf te beschermen door de bal te vangen met de knieën vooruit. Bob begreep dat heel snel en bij een uitwedstrijd tegen Roda ’23 voerde Bob de opgedane kennis uit. Het was triest dat Andries zich tussen bal en Bob bevond. Kermend op de grond, maar het voetbalveld verlaten? “Nooit van m’n leven” hoorde ik hem zeggen. Donderdag voor de training zagen wij zijn been van bil tot voet donkerblauw gekleurd. Maar geen verstek op de komende zondag. Wat een mentaliteit, geweldig! Andries was zeker een kleurrijk mens en een prachtige voetballer. Aan de haringstal kon je vaak de laatste nieuwtjes van het Zaanse voetbal horen. Er zal wat afgekletst zijn tegenover de Waakzaamheid.

Als hij enigszins negatieve bewoordingen hoorde van de komende tegenstander was het standaard gezegde “Daar zullen ze voor boeten”. Op de voorlaatste wedstrijd konden we kampioen worden in een thuiswedstrijd tegen Nautilus, een team dat we in het begin van de competitie tegen waren gekomen. Door de strenge winter was alles een beetje door elkaar gehusseld. Zaandijks Fanfare stond aangetreden evenals een open boerenkar. Triest dropen het Fanfarecorps en wij af na een gelijkspel in een nerveuze wedstrijd. Nog geen kampioenschap.

Met nog één wedstrijd te gaan tegen RCZ dat voor korte tijd domicilie had in het Westzijderveld. Andries had aan de kar diverse weddenschappen gesloten over ons bijzondere doelsaldo. We hadden slechts 10 doelpunten (uit 22 wedstrijden) tegen. Dat zou zo blijven, bezwoer hij. We werden feestelijk kampioen met een winst van 2-1. Net als nu gingen ook velen het nabije slootje in. Andries zat mokkend in de kleedkamer, want hij had aangegane weddenschappen verloren en had veel geld verloren. De boosdoener in zijn ogen was onze linksback Dick de Zwaan. Een klein foutje van Dick met flinke financiële gevolgen voor onze trainer. Het kampioensfeest viel me danig tegen op deze snikhete junidag. Zaandijks Fanfare liet wijselijk verstek gaan. Vanuit de kantine bij Cacao de Zaan (de huidige kantine werd enige tijd later gebouwd) met enkele personenauto’s toeterend over de Guisweg en terug via de Parklaan. Even een biertje bij Café Ab Kok en naar huis, waar verbaasd werd gekeken bij m’n vroege thuiskomst.

Wat ik heel bijzonder vond aan trainer Andries Kok was dat hij pal voor z’n spelers stond. Ik speelde als jongeling de laatste wedstrijden als een krantje, maar hij zei “We begonnen met z’n elfen en zo eindigen we ook”. Een fijn mens, vond ik.

Kampioen in de 3^e klasse. Acht jaar geleden gebeurde dat voor het laatst. Alle spelers werden verblijd met een trainingspak en een envelop met 50 gulden. Voor die tijd een fors bedrag. Ook wij mochten ook een trainingspak gaan kopen. Ik ging met aanvoerder Piet Anepool naar Sportzaak Woudt op de Koog, waar we een (voor die tijd) mooi trainingspak zagen. De financiën van de penningmeester waren van dien aard dat we konden kiezen uit alleen het jack met achterop “Zaandijk” of een compleet trainingspak zonder bedrukking. De financiële krapte was waarschijnlijk te wijten aan de investeringen voor nieuwbouw van tribune en later kantine. We kozen, na onderling overleg voor de eerste optie. In de daaropvolgende jaren hoopten we op een nieuw kampioenschap en een ontbrekende trainingsbroek. Enfin, een prachtig, onuitwisbaar jaar zat erop.