Het “gaan jullie maar wat lekkers kopen bij de kiosk” van mijn moeder, klonk ons bekend en als muziek in de oren. In ieder geval kregen wij dan soms in het weekend allemaal wat centen mee om met elkaar lopend naar Zaandijk te gaan en daar snoepgoed te kopen. Volgens mij wandelden Frits, Ans, Dorothé en ik dan samen van de Braakdijk richting Zaandijk. Herman was nog te klein.

auteur: Wim Rijkenberg

Schuin tegenover Molen de Dood stond daar een kleine witte snoepkiosk waar je werkelijk alle soorten van snoepgoed kon krijgen. Misschien slecht gedacht hoor, maar het zou ook zo maar kunnen zijn dat vader en moeder dan een paar uurtjes rust wilden hebben…

Een eldorado voor kinderen, je kon daar echt alles krijgen. Stokzoethout, allerlei dropsoorten, tabletten waar je bruine zuigsnoepjes van af kon breken (in mijn herinnering een “voorloper” van Werther’s Echte), zwart op witpoeder, kauwgomballen, spekken, schuimpjes, stroopsoldaatjes, spekmuizen en ga zo maar door.

Op de terugweg wandelden wij dan stiekem langs de Bioscoop van Piet Oene. Aan de buitenmuur hing daar een glazen vitrine met daarin foto’s van de films die daar dan draaiden. We mochten daar niet gaan kijken omdat er, in de ogen van mijn ouders tenminste, ook wel eens pikante films werden vertoond en er daardoor ook wel eens pikante foto’s hingen. Extra reden voor ons natuurlijk om daar eens te gaan kijken.

Na Oene wandelden wij over de Julianabrug weer terug over het Zwarte Kalf en Haaldersbroek naar de Braakdijk. Soms liepen wij de terugweg zelfs om, namelijk via de Koog en over de toen nog bestaande Noorderbrug en het Kalf.
Tegen de tijd dat wij weer thuiskwamen was het snoepgoed meestal wel op.

PS: Later hoorde ik dat de kiosk in de (kinder-) volksmond “Kornetje” werd genoemd en dat je daar ook kroketten en ballen gehakt kon kopen. Op gegeven moment zelfs patat. Goed dat wij dat toen niet wisten…