Somtais hew ik der puur spikkel in as ik een stikkie skraive ken weerover de mense naggeres klassenere kenne. Je moete allieneg erreg hewwe det je niet altaid over Zedaik skraive, maar et is en blaift Zedaik en der laikt altaid wel wet te beure.

Nou, ze hadde et ovvelope wiekend ok weer voormekaar ‘or! Skitterend weer en een tult mense die seves saggeleg van et saggele wazze en met hullie biene in et bienewaskompie effies baikomme moste. Afain de nuuwe breg was ope ( je konne der overheen, met de bienewage was et meist ) en et overzet bai de slois had et drok. Et wier nag drokker toe deur een mankement an de breg gien mens meer derover heen kon. Dus puur wet loitjes, die hullie aige zatte te verbaite in hullie otomebiel. Je kenne der korsies op weke det die loi seves een skuwe pain in hullie harses ehad hewwe.

Bai Elfregi wiste ze: je moete roeie met de rieme die je hewwe, maakte toe ok een overzetje en zo kwam et nag goed of. De mense hewwe der toch een raik daggie an overehouwe, somtais met rooie regge dengk.

Nou zit ik woenesdes altaid dut stikkie te skraive, maar ik moet zegge det ik nou ok puur zit te pekele. Dut weer is et weer det de mense allegaar opzoeke wulle as ze met vekansie gane. As je tois blaive zel je toch over deuze zomer niet mekkere kenne dengk. Maar et zel gerust nag welderes snareg worre ok, als kenne ze et van main nag effies oitstelle.

As je op Wessaan effies opsteke wulle, kejje zoeke tot je skeel ziene, maar in dut skitterende durrep kejje gien bakkie koffie of thee kraige. Aigentlek affie skande, ja je skame je aige as der bevobbeld fietsers, die met intresse onze monumente bekaike, gieniens effies opsteke kenne. Op Zedam kraige ze et ouwe theehoissie van Monet der bai, deervan had ie in 1871 al een plaatje ekilderd. Kouwe thee, me zelle et zien.

Kleidoiffie