De ijsvereniging Willem Barentsz Thialf heeft de schaatsport bevorderd door voor goede banen te zorgen, wedstrijden te organiserenen ijsfeesten te houden. Hoe strenger de winter was, hoe actiever de ijsvereniging werd. Thialf werd in 1876 opgericht. WB in 1887. In 1932 werden beide verenigingen samengevoegd.
Thialf had zijn baan op de Zaan achter café Zwaan en Willem Barentsz achter café Zaanzicht. Thialf bevorderde vooral het schoonrijden, Willem Barentsz daarentegen nam aanvankelijk het hardrijden voor zijn rekening. Dat laatste begon met het z.g. spekrijden. Er werd daarbij gereden om levensmiddelen. Iedere deelnemer reed voor een bepaalde behoeftige. Vijf pond spek, vijf koppen erwten en vijf mud cokes vormden samen de eerste prijs.
Fusie
In 1914 ging reeds stemmen op voor samenwerking van beide ijsverenigingen. In 1917 besloot men voor gezamenlijke rekening een baan te maken achter cafe Zaanzicht. Toch duurde het nog tot 1932 eer de fusie tussen beide clubs tot stand kwam. Ere-voorzitter was ten de heer Abram Honig Cz. erelid de heer D. Landsman Kzn. Het bestuur werd gevormd door de heren J. Goedhart (voorzitter), K.A. van Hoorn (vize-voorzitter), Jacob Honig (secretaris), G. Verdonk (2e secretaris), C. Brouwer (penningmeester), C. Brussel (2e penningmeester) en 10 commissarissen.
Hoogtepunt
Juist een jaar eerder was men in het bezit gekomen van een prachtige ijsbaan, waaraan men de prettigste herinneringen bewaart. Het was de baan, ten zuiden van de houtloodsen van de firma Donker op een terrein der gemeente Zaandijk.
Op zo’n baan paste een flink clubhuis. In 1935 werd daarvoor een verloting georganiseerd. Een jaar later kon het nieuwe gebouw reeds geopend worden. Een groot aantal jaren van bloei zijn daarop gevolgd, tot in 1948 dit terrein werd bebouwd en de ijsvereniging verhuizen moest.
Verhuizing naar Rooswijk
Een nieuwe ijsbaan werd verkregen op de Simon Gammersloot ten westen van de spoorbaan. De nieuwe baan kan de vergelijking met de vorige niet doorstaan, maar het ijverige bestuur is reeds met de uitbouw begonnen.
Palinggrijpen
Strenge langdurige winters, hoe akelig overigens ook, vormen nu eenmaal de hoogtepunten van het ijsvermaak. Daarom willen we aan enkele van die winters nog wat aandacht wijden. Het jaar 1883 was in zoverre merkwaardig, dat Thialf op 3 maart nog wedstrijden organiseerde en dat men op 11 november als weer op de schaatsen stond. In de beruchte, strenge winter van 1890-1891 heeft de ijsvereniging zich duchtig geweerd. Het aantal bestuurs-vergaderingen was legio, zegt de heer Roosendaal in zijn verslag, ze waren als zand aan zee. Bij de wedstrijd in het palinggrijpen (palingen van de ene naar de andere ton overbrengen) won de oude Gerrit van Keulen (molenaar van de Ruyter) de eerste prijs: 6 stoelen. Het volgend jaar won hij een hanglamp en wellicht heeft hij een heel meubilair bij elkaar gereden. Op 21 december was de baan op de Zaan verlicht met 600 lampions.
Maar alles zou overtroffen worden op 25 januari. Dan zou het kermis op het ijs zijn. De draaimolen en de oliekoekenkraam werden reeds klaargemaakt, toen de wind plotseling draaide en alles in duigen viel. Later draaide de wind nogmaals en de winter begon opnieuw. Op 15 januari 1893 was er een pracht verlichte baan en muziek van Zaandijks Fanfare Corps.
1917
Strenge winter. Prachtige baan voor gezamenlijke rekening.
1929
Zeer strenge winter met vier ijszondagen. Zondag 3 maart nationale lange baan wedstrijden op de Zaan met 47 deelnemers, onder wie de allerbeste Zaanse cracks waren de heren J.A. Schipper en W. Roos. Winnaars: de heren W. Keetman en T. Hofman.
1938
Belangrijke nationale wedstrijden op de nieuwe baan, waar de nu de nieuwe huizen staan.
1939
25 december nationale wedstrijden. Winnaars de heren J. Havekotte, Roos en R. Koops.
1940
Langdurige winter. Baan meer dan 2 maanden open; 10 wedstrijden en 3 ijshockeywedstrijden
1941-42
Strenge winter. Niet veel ijspret. Baan niet verlicht. Baan ontruimd wegens de verdwijning van het bevolkingsregister in Wormerveer.
Bron: De Typhoon zaterdag 1 december 1951