Nederland vierde feest! Nederland was bevrijd van het Duitse juk. Overal verschenen vlaggen aan de gevels. Natuurlijk ook in de Koog. Sommige families hadden een tekst boven de deur hangen: ‘Welkom thuis’ en dat was dan bedoeld voor de terugkomst van een zoon, die voor de Duitsers moest werken in bijvoorbeeld een vliegtuigfabriek. Vaak sterk vermagerde jongens en velen met holle ogen. Men kon het leed van hun gezichten aflezen. Bij andere gezinnen bleef de deur dicht, omdat een familielid niet was teruggekeerd uit de oorlog. Een tijd vol tegenstellingen.

Op de Leliestraat, vlak voor onze deur, werd een vrouw onder luid gejoel kaalgeschoren en dat ging er niet lichtzinnig aan toe. Zij had geheuld met de vijand. NSB’ers en anderen, die in de oorlog ‘fout ’waren geweest werden opgepakt en velen kwamen in school B van de OLS in de Koog terecht. Af en toe moesten deze mensen op het schoolplein paraderen met hun handen in de nek en dan kregen ze de grofste verwensingen naar hun hoofd geslingerd van het toegestroomde publiek.

Ook in die dagen parkeerde enkele dagen een compagnie Duitse genietroepen met hun brugdelen en auto’s langs het trottoir van de Leliestraat, in afwachting van hun terugkeer naar Duitsland; niemand van ons bemoeide zich met hen, ofschoon ze wel probeerden kontakten te leggen om tegen betaling van bijv. sigaretten van de badkamers gebruik te kunnen maken.

De mensen trachtten het saamhorigheidsgevoel vanuit de oorlog vast te houden en daardoor werden buurtverenigingen opgericht. Ook in Koog-Bloemwijk. Er moest natuurlijk een naam worden bedacht en iemand met een verlichte geest kwam op het lumineuze idee onze buurtvereniging ” l’ami ” te noemen, de Franse vertaling voor “de vriend”. Heel toepasselijk, want de straten, die onder de naam l’ami schuilgingen, waren de Leliestraat, Anemoonstraat, Machinistenstraat en de Irisstraat.

De vereniging organiseerde spelletjes voor de jeugd en overal werd op straat gedanst en gezongen met ondersteuning van echte straatbandjes die vooral de overgewaaide muziek van o.a. Glenn Miller speelden, zoals ‘In the mood’ en ‘Moonlight Serenade’, terwijl er ook veel vraag was naar The Andrews Sisters. Ik meen mij te henrinneren dat wij een keer naar de Waakzaamheid zijn geweest, waar een toneelstukje werd opgevoerd.

Echter, de buurtvereniging was geen lang leven beschoren. Vooral in de tijd rond de hongerwinter steunden de mensen elkaar, hadden veel voor elkaar over, er werd niet gepraat over arm of rijk, gelovig of niet- gelovig, maar allengs ebde dat gevoel weg en ging men weer over tot de orde van de dag. Op weg naar een onzekere toekomst.